Quàndu ‘n fümàva la barba de sörgu

Tùrmach, guluàsc, chèli  i éra li zigarèti

per nòtri buciàsci, chèli i éra li predilèti,

ma de ghèi  alùra ‘l gh’éra gnàa l’umbria

per nòtri büli dèla cuntràda de S. Maria.

Iscì ‘l Luciànu che l’éra de cràpa fina 

la vedüü ‘l vèciu Pédru che sira e matìna 

ìl pipàva de brüt che ‘l paréva ‘n camin

‘l g’à dìcc: àa nòtri ’l pias fümà ‘n pitìn,

‘n vulerés güstà  ‘l füm che dà la pas, 

viàl giù per ‘l stùmach e  tràl fò del nas”.

‘L vèciu  Pédru che l’éra ‘n gran balòs

la vedüü ‘na fèmna cun giù ‘n del scòs

trèi puiàti de sörgu cun la bàrba sèca,

la tiràa ‘n  bùf de pipa e cùn fò busèca

‘l g’à dicc al Luciànu che lüü ‘l pipàva 

bàrba de sörgu e ìscì ‘l risparmiàva.

Sicùma ‘l Pédru l’éra miga ‘n margnàch

‘n sa corüü ‘n dèla sò crapéna de piàch ,

sü la ringhéra ‘l Pédru ‘l tacàva sü li puiàti,

e fò per la teràza  ‘l spianàva  àa li patàti.

Cun la bàrba déli puiàti ma fàcc sü li zigarèti 

‘nrutulàdi cun carta de giurnàl  fàc a fèti.

Chèla del Màriu e del Luciànu l’éra gròsa,

pòo ma tacàa a pipà de brüt e sénsa pòsa.

 I nòs böcc del nass i paréva camin ‘ncendiàa ,

 Che guduria! ‘N usàva e ‘n grignàva cùma danàa,

 pòo ‘n de bòt ‘l Màriu che l’éra de Gèsa e uratòri

’l g’à aparüü S. Pédru che ‘l fùmava  cun dès suòri.

‘L Luciànu  ‘l tràva sòlc  cùma ‘n cabrùn danàa ,  

‘l cridàva cun la bàva  àla bùca e öcc sbarlatàa

“ Scultìi! ‘L  vèciu Tunàia i l’à fàcc sindàch de Tiràn

d’ùra ‘nnanz  ‘n  maiarà  gran mùschi e tavàn !” .

Mi, che eri pipàa  nùma  méza zigarèta ,

sòo curü giù ‘n curt dal Pédru cuma ‘na saèta.

Gòo rufianàa tütt ! L’à  grignàa cun la bàla de l’öcc ,

pòo l’è  corüü  su ‘n crapéna e per destö ‘l malöcc

cun trèi sedèli de àqua l’à sluzzà i mée dùu amis

pòo la dìcc: buciàsci, vuléuf gudè ‘n pìt de Paradìs, 

ma adès i capìi che l’è mèi maià pulénta e chisciöi

fina a che s’è pìscen  e sa pìscia amò ‘n dei lenzöi .

Ezio (Méngu)

(a ricordo di Mario e Luciano andati avanti prima di me)